Fasteignagjöldin hafa verið mál málanna undanfarið. Hugleiðing mín varðar sanngirni og aðferðafræðina við útreikning á fasteignagjöldum.
Fasteignaskatturinn sem er lunginn af fasteignagjöldum tekur mið af fasteignamati. Hjá flestum er fasteignamat ekkert annað en bókhaldslegt fyrirbæri sem engin áhrif hefur á viðkomandi nema þegar fasteignin er seld. Þá myndast söluhagnaður. Það að miða þennan skatt út frá fasteignamati er í mínum huga ósanngjörn leið til skattlagningar vegna þess að hún hefur ekkert að gera með tekjur viðkomandi, þar sem við greiðum skatta með tekjum okkar.
Hagkerfið okkar er sveiflótt og eignabólur eru einkenni þess. Þessar bólur eru fullar af heitu lofti væntinga sem hafa lítið að gera með reglulegan rekstur sveitarfélags. Útgjöld sveitarfélagsins aukast ekki vegna breytinga á fasteignamati. Aftur á móti hefur þetta verið þægileg leið fyrir sveitarfélög að auka tekjur sínar en fólk hrekkur í kút þegar skarpar hækkanir verða á fasteignamatinu eins og nú í ár. Pólitíkin hefur brugðist við með því að lækka skattprósentuna örlítið en sjaldnast þannig að skattheimtan haldist í stað eða lækki. Pólitíkin básúnar síðan út þeim gleðifregnum að lækka eigi skatta, þegar raunveruleikinn rímar ekki alltaf við þær yfirlýsingar. Fasteignaskatturinn leggst verst á þá hópa sem við viljum kannski helst hlífa, ungu fólki sem er að koma sér þaki yfir höfðið og svo þá sem hættir eru að vinna.
Væri ekki nærri lagi að miða fasteignaskattinn við fermetrafjölda fasteignarinnar og miða breytingar frekar við launavísitölu? Þannig væri þessi skattur sanngjarnari og fyrirsjáanlegri. Það er a.m.k. kominn tími til að endurskoða þessa skattheimtu.
Jón Ingi Hákonarson, bæjarfulltrúi (C)